Tragedy is a tool for the living, not a guide by which to live –
Robert Kennedy

Vroeger
Als ik op mijn jeugd terugkijk zie ik een aantal gelukkige momenten met een overheersende filter van verdriet. Ik ben in aanraking gekomen met de jeugdzorg nadat mijn moeder kwam te overlijden. Ik heb tot mijn 14e in diverse pleeggezinnen gewoond, waaronder ook bij familie. Uiteindelijk via een woongroep naar begeleid wonen gegaan en vanuit daar op mijn 18e zelfstandig. In deze jaren was ik vooral bezig met aanpassen en haast een soort ‘overleven’. Het veranderde mijn blik op de wereld en maakte dat ik veel mensen onvoldoende vertrouwde.

Nu
Nu ben ik 24 jaar, woon ik samen, heb ik een vaste baan als hbo-verpleegkundige en ben ik bezig met het opstarten van een eigen bedrijf. Ik heb in de jeugdzorg jaren ontzettend veel geleerd en het heeft een groot aandeel gehad in wie ik nu ben. Echter vind ik dat mijn karakter en persoonlijkheid hetzelfde is gebleven. De situatie van mijn jeugd heeft mij veel ontnomen en hier kan ik het nog steeds moeilijk mee hebben. Desondanks probeer ik mij te richten op wat het mij gebracht heeft en hoe ik ondanks alles mijzelf kan blijven.

mijn blogs hier